Όλοι μας έχουμε δει την "αισθησιακή" ταινία της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Μην μου το παίζετε Παναγίες, ξέρω ότι την έχετε δει. Θα απορρήσω αν δεν την έχει δει ακόμα και ο παππούς μου... Για την ταινία της Ντούβλη δεν ξέρω αν κάνατε τον κόπο, πάντως ήταν αρκετά διασκεδαστική μπορώ να πω.
Οι διαφορές στις δύο ταινίες ήταν πολλές και μεγάλες. Αν μπορούσα να τις χωρίσω σε κατηγορίες η μεν ταινία της Τζούλιας θα ήταν το απόλυτο δράμα ενώ η δε της Ντούβλη μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Δεν λέω ασυναρτησίες, θα σας εξηγήσω.
"Το Απαγορευμένο" (Η ταινία της Τζούλιας για όσους προσποιούνται ακόμα ότι δεν ξέρουν!) μπορώ να πω ότι με άγγιξε. Ακούω πολλούς να μιλούν για κυνικότητα και έλλειψη συναισθήματος. Εγώ αυτό που είδα ήταν η προσπάθεια μιας δύσμοιρης κοπέλας να "καταλάβει" επιτέλους κάτι. Άλλωστε το δήλωνε ανα τακτά χρονικά διαστήματα: "Δεν καταλαβαίνω τίποτα". Προφανώς εννοούσε ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι η πραγματική αγάπη και εμένα με στεναχωρεί όταν ένας άνθρωπος ψάχνει την αγάπη και δε μπορεί να την βρει... Ίσως και να φταίει ο "μ.....ς" που δεν της το "εξηγούσε" αρκετά γρήγορα. Αλλά δεν είμαι σίγουρος. Ίσως έφταιγε και το περιστατικό με τη σαμπάνια.
Το "Sex in the city of Athens" της Ντούβλη θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν μια ρομαντική κομεντί. Ναι, ρομαντική... Γιατι γελάτε; Δεν είναι ρομαντισμός να είσαι γυμναστής μιας πλούσιας κακομαθημένης από την Εκάλη που σου ζητάει να ερωτοτροπήσετε και εσύ να αρνείσαι γιατί έχεις σχέση; Ε, τώρα... Άλλο το ότι μετά "κανόνισε" την υπηρέτρια! Άνθρωπος είναι, πόσο να αντισταθεί; Α, όλα κι όλα. Ο άνθρωπος ήταν επαγγελματίας, και τις διατατικές ασκήσεις έδειξε και παρατήρηση έκανε όταν η "κυρά Μαριάννα" μπερδεύτηκε και κάπνισε το πούρο από λάθος μέρος του σώματός της... Επίσης από την ταινία έμαθα πολλά. Ξαφνιάστηκα όταν έμαθα που αλλού μπορεί να κάνει κανείς λεύκανση εκτός από τα δόντια του!
Έχω να σας κάνω και μια ερώτηση: Ποιον ή ποια θα θέλατε να δείτε σε επόμενη αισθησιακή ταινία της Σειρήνας εντερτέινμεντ;
