Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα. Το είχα αναβάλλει ήδη για πολύ καιρό. Ξύπνησα νωρίς και ετοιμάστηκα γρήγορα-γρήγορα, η αγωνία ήταν μεγάλη!
Βγήκα από το σπίτι και υπολόγισα την πιο γρήγορη διαδρομή. Είχα μαζί μου τα πάντα: σάκο, λεφτά, κινητό, βιβλιάριο και ένα χαρτί που είχα σημειώσει σε ποια βιβλιοπωλεία έπρεπε να περάσω για να πάρω επιτέλους τα συγγράμματα της σχολής μου!
Τέσσερα βιβλιοπωλεία συνολικά και αποφάσισα να πάω πρώτα στο μακρινότερο, περνώντας στο γυρισμό από τα υπόλοιπα. Στην ιστοσελίδα που κοίταξα το έγραφε ξεκάθαρα: "Αγίας Θεοδώρας 5 - περιοχή Αγίας Σοφίας - Θεσσαλονίκη"! Είχα απομνημονεύσει ακόμα και το χάρτη που διέθετε η ιστοσελίδα καθώς ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα στο συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο.
Μετά από ένα εικοσάλεπτο, κάτω από την αφόρητη ζέστη και τον καλοκαιρινό ήλιο, είχα φτάσει στον προορισμό μου. Μα... κάτι έλειπε...
Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που κάθεσαι όρθιος, εστιάζεις στο πρώτο πράγμα που χτυπάει στο μάτι σου και νιώθεις ότι κάποιος σου κάνει πλάκα. Βιβλιοπωλείο πουθενά. Είχα κάνει ήδη δύο φορές τον κύκλο του τετραγώνου, άνθρωποι είμαστε στο κάτω-κάτω, μπορεί να μου ξέφυγε. Βιβλιοπωλείο γιοκ!
Αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον φίλο μου που είχε πάρει τα βιβλία λίγες μέρες πριν. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο και είχα μάθει που ήταν τελικά το βιβλιοπωλείο άπλωσα την παλάμη μου πάνω στο πρόσωπό μου και αναστέναξα...
...κάπως έτσι τέλος πάντων:
Το βιβλιοπωλείο ήταν δίπλα ακριβώς από το σπίτι μου, ίσως το πιο κοντινό από τα άλλα τρία...
Αυτή ήταν η ιστορία της πιο αδικοχαμένης ώρας της ζωής μου από μένα για σήμερα. Να θυμάστε πάντα: μην εμπιστεύεστε πάντα το διαδίκτυο. Κάποιες φορές θα ταλαιπωρηθείτε!
Αφήστε τα σχόλια ή τις δικές σας παρόμοιες... εμπειρίες από κάτω!
Συζήτηση στο Forum : Όταν κάτι λείπει...
Συζήτηση στο Forum : Όταν κάτι λείπει...
